30 jaar clean!
VOOR BIJNA EEN MILJOEN VERGOKT
‘Als ik wilde stoppen en een dag niet gokte, voelde ik me ziek en naar.’ Ex gokverslaafde Peter – bijna een zestiger – kijkt terug op een turbulent verleden en een aangenaam heden. Hij startte 30 jaar geleden, in 1991, een traject bij De Hoop in Dordrecht en kwam er helemaal verwilderd binnen. Alcohol en gokken braken hem op, vergalden zijn loopbaan en kosten bijna zijn leven. In zijn jeugd op school kon hij moeilijk meekomen en was hij het pispaaltje van klasgenoten. Peter spijbelde meer dan hij op school zat en moest dus de laan uit en zocht een baantje. Tijdens zijn militaire dienst kwam hij voor het eerst in aanraking met drank en fruitautomaten. ‘Een gulden, een tientje, het werd twintig, vijfentwintig gulden. De prijs die je soms won werd uitbetaald door de kastelein. Je denkt het van die kast te winnen, maar dat gebeurt nóóit en kunt niet meer stoppen.’
Na zijn diensttijd ging Peter 7 jaar bij een Petro technisch bedrijf werken, maar het grootste gedeelte van zijn salaris ging op aan drank en gokken, tot honderden guldens per dag. ‘Niemand heeft het ooit geweten, ik leefde in twee werelden.’ Het duurde tot 1986, toen zijn moeder overleed die voor hem zorgde en alles regelde. Dit werd Peter fataal, mede doordat zijn relatie met vader steeds slechter werd zodat hij hem wel wilde vermoorden en door de politie uit huis werd gehaald. Hij stortte zich op het gokken en drinken, probeerde overal geld vandaan te halen. Meldde zich bij het ene bedrijf ziek en verdiende met taxiritten een aardig centje bij, maar.. het spelletje duurde niet o lang… want op een gegeven moment kwam men erachter. Ontslagen volgden en Peter belande in het criminele circuit. Inbraak na inbraak in woningen en auto’s. ‘Eens lag er voor tienduizenden guldens aan buitenlands geld en diverse buitenlandse paspoorten in een huis. Ik heb alles meegenomen. Het zal van een drugsdealer ofzo geweest zijn.’ Toch voelde Peter zich, ook na zo;n vangst, nooit gelukkig, ‘maar ik moest leven!’
Toen hij uit huis werd gezet omdat hij de huur niet betaalde, zakte hij steeds dieper weg en kwam in allerlei trajecten van Riagg en anonieme gokkers en alcoholisten terecht. Het trok hem het duistere gat in van langs de snelweglopen of op zes hoog buiten de reling gaan hangen, het hoefde voor Peter niet meer. ‘Toen hebben ze me naar binnen gepraat en ben ik bij De Hoop beland. Dit ging niet van een leien dakje, ik liep er zelfs een keer weg…. Maar toch… uiteindelijk ben ik er een opleiding gaan doen en heb een baan in de logistiek gevonden. Zeven jaar was ik vrachtwagenchauffeur totdat in 2000 mijn rug het opgaf, geheel versleten, ik werd afgekeurd.’
Trots verteld hij dat hij nooit meer in drank of gokken is teruggevallen, maar toch… dit maakte het voor Peter weer heel, heel moeilijk. ‘Allerlei re-integratietrajecten volgden, als ook pijnbestrijdingen, maar door de rugklachten liep het allemaal stuk. Ik voelde me door de maatschappij in de steek gelaten, werd depressief, belandde in de GGZ en kreeg de diagnose Borderline. Het is veertien jaar tobben geweest tot weer zelfmoordpogingen toe…. En toch: ‘Ergens was er geloofsvertrouwen achter de wolk. Wat God wilde was goed, of genezen of beter worden en dan op Zijn tijd..
De verlossing kwam achteraf gezien dichterbij. Arbeidsbegeleider Marijke bij Yulius verwees mij naar leerwerkbedrijf Werkvisie De Hoop. Toch maar proberen dan… In 2014 begon ik op de inpakafdeling van locatie Ambachtse Bedrijven aan de Nijverheidsweg in Hendrik-Ido-Ambacht. Met mijn scooter en krukken, want zonder kon ik niet uit de voeten. Het was flink wennen om na zo’n enorm lange tijd weer in het arbeidsritme te komen. De pijnen waren er ook nog, maar daar werd rekening meegehouden. De sfeer was goed, prikkels werden gereguleerd en zelfs hielpen ze mij aan een hond om de eenzaamheid op te lossen. Dit gaf mij een enorme boost, zodat ik ben gaan zoeken naar een nieuwe pijnbestrijding. Ik had altijd erge pijn, het wervelkraakbeen was weggesleten. Ik heb toen een facetblokkade ondergaan, mijn rugwervels zijn vastgezet. De pijn verminderde, ik wist niet wat me overkwam. Ik heb nu nog wel morfinepleisters, maar de pijn is goed hanteerbaar.
Het leerwerkbedrijf is een mooie opstap, biedt leuk afwisselend werk, maar toch ging het na 2,5 jaar prikkelen.. wie weet… kan ik weer wat gaan verdienen om zelfstandig te worden. Ik melde me aan voor een AD krantenwijk, maar dat was te zwaar, elke dag. Toen de streekkrant en lieverlee een folderwijk en deze voorzichtig uitgebreid. Met mijn bolderkar erop uit… Ik zet 6000 stappen per dag, lekker in de buitenlucht… goed voor lichaam en geest! En wat was ik megablij dat ik van mijn verdiende centjes een auto kon kopen. Trots ben ik hem laten zien bij mijn oude collega’s van De Hoop Inpak. Vier jaar ben ik er nu al weg, soms wip ik nog aan als ik de kringloopwinkel bezoek.. zelfstandig lopend, zonder kruk, en uiteraard met mijn auto J. God is goed! Ook al 28 jaar geen druppel alcohol meer aangeraakt en niet meer gegokt. Daarom zou ik tegen iedereen die met een verslaving of depressie tobt willen zeggen: Kijk vooruit, pak de draad weer op, motiveer jezelf, kom uit die luie stoel, ga wat doen, zoek een traject bij Werkvisie De Hoop en blijf vertrouwen op God.’
